Początki powstania miasta Gdańska

Początki Gdańska to okres IX wieku. 

Wtedy na terenach dzisiejszego miasta rozwijał się ośrodek rolniczo-rybacko-rzemieślniczy. Ślady istnienia osadnictwa na tym terenie sięgają młodszej epoki kamiennej (2500-1700 p.n.e.), a znaleziska archeologiczne zaświadczają istnieniu kultury łużyckiej, kultury ludności prasłowiańskiej i okresu rzymskiego. Tu brał swój początek tzw. "bursztynowy szlak".

 Około 975 roku nad rzeką Motławą z inicjatywy Mieszka I, wybudowano więc gród z portem. Nazwę miasta uwieczniono zapisem w rzymskim "Żywocie Św. Wojciecha" jako Gyddanyzc. Prawa miejskie Gdańsk otrzymał w 1236 roku z rąk księcia pomorskiego Świętopełka II. Niedługo jednak mieszczanie cieszyli się niezależnością. W 1308 roku Krzyżacy podstępnie opanowali gród i wybudowali tu nowy zamek. Z ich pobytem wiąże się też rozwój - powstał w tym czasie Kanał Raduni, a zakonnicy od podstaw zorganizowali ośrodek miejski z rajcami i burmistrzem.

Około 1400 roku zespół gdański składał się już z czterech członów - Głównego, Starego i Młodego Miasta oraz Osieka. Miasto szybko bogaciło się na handlu, głównie zbożem i drewnem. W tym okresie porównanie ruchu w portach hanzeatyckich wypada na korzyść Gdańska, któremu dorównywała tylko Lubeka. Jednak krzyżackie panowanie wiązało się również z uciskiem. Pod jego naporem w 1440 roku miasto przystąpiło do Związku Pruskiego.